Kι είδα τον δρόμο της στεργιάς στην απουσία σου

Θυμάμαι σαν να ήτανε τώρα
εκείνο το κλάμα στις σκάλες
και το παγερό χτύπημα του αστυνόμου στην πλάτη.
Έπρεπε να σηκωθώ κατά πως φαίνεται
και να περπατήσω πάνω στα δάκρυά μου

Πήρα το μονοπάτι της στεργιάς που οδηγούσε
στην πηγή των δακρύων και του ουρανού που γκρίζωνε
Παντού κλάμα, τριγύρω θλίψη.
Στην εξώπορτα, στην αυλή, στο δωμάτιο
πάνω από τα μάτια σου που κοίταζαν
εμένα.

Είχα ένα μηνα να σε δω και μου καρφώθηκε ο μήνας στην καρδιά μου
Είχα ένα μηνα να σε δω και δεν βγήκε ποτέ από μέσα μου αυτός ο μήνας

Πέρασε αέρας κι η νεκρόσιμος
περάσανε κι οι συγγενείς, κάποιοι φίλοι και γνωστοί
μα περάσανε.

Ξάπλωσα σαν εσένα, με τα μάτια στο ταβάνι
κι είδα τον δρόμο της στεργιάς στην απουσία σου.


ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Δ. ΒΕΝΕΤΗΣ