Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

ΨΕΥΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ



Όποτε τυχαίνει να ακούω τους στίχους της Χαρούλας Αλεξίου «…τί θέλω εγώ με τους ερωτευμένους…» μου έρχεται από βαθιά στη μνήμη ένας πόνος καρδιάς.
Μαθητής Γ’ λυκείου στα τέλη της δεκαετίας ΄70. Εποχή της αποστείρωσης. Ένας ‘’τείχος αγνότητας’’ υψώνονταν σε λύκεια και γυμνάσια και χωρίζονταν σε αρένων και θηλαίων.
Η πρώτη προσέγγιση στον κόσμο του άλλου φύλου έρχονταν με τα φροντιστήρια. Δειλά –δειλά μεταξύ των συμμαθητών μου καταστρώνονταν, εν μέσω αθώων φλερτ, οι πρώτες σχέσεις. Τους άκουγα να εξιστορούν τις πρώτες τους εμπειρίες, το πρώτο φιλί, το πρώτο χάδι. Ανυπομονούσα να τα ζήσω και ο ίδιος. Στην αμηχανία μου όμως να πλησιάσω οποιαδήποτε κοπέλα, με στοίχειωνε ένα αίσθημα ενοχής και απομόνωσης. Τότε επιστράτευσα τη φαντασία μου και για αποδείξεις σκαρφίστηκα ένα τέχνασμα: μια φωτογραφία, από ένα αιθέριο πλάσμα που θα συντρόφευε τον κόρφο μου και θα αποτελούσε αδιάψευστο τεκμήριο για φίλους και γνωστούς.
Η λύση δόθηκε το απόγευμα ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Γρήγορα εντόπισα όμορφο κορίτσι σε χαρτί ιλουστρασιόν. Έκοψα το πρόσωπο της κοπέλας και ανέτρεξα στο άλμπουμ των φωτογραφιών μου όπου ανέσυρα κάποιες παλιές φωτογραφίες. Κοίταξα από πίσω και βεβαιώθηκα ότι υπήρχε ο λογότυπος της «Kodak». Σίγουρη παραποίηση. Αφού στέγνωσαν οι κόλλες, τοποθέτησα τρυφερά την ‘’αγάπη μου’’ στο πορτοφόλι μου.
Την επόμενη ημέρα στο σχολείο ήμουν έτοιμος να ανακοινώσω το νέο τη ερωτικής μου κατάκτησης αλλά δυστυχώς δεν βρήκα το θάρρος. Ίσως τις επόμενες μέρες…
Όταν επέστρεψα στο σπίτι απόθεσα σάκα και πορτοφόλι στο πάσο της κουζίνας και χώθηκα στο δωμάτιο μου για να αλλάξω. Επιστρέφοντας, είδα τη μητέρα μου να κρατά στα χέρια της τη φωτογραφία της «κοπέλας μου». Με κοίταξε σαστισμένα :
«Την βρήκα έξω από το πορτοφόλι…!!».
Έμεινα αμίλητος, με το χέρι τεντωμένο, να ζητώ τη φωτογραφία.
«Ποια είναι; Η κοπέλα σου;» με ρώτησε. Έκανα «ναι» με ένα νεύμα και η ανάκριση δευτέρου βαθμού ανέβαινε κλιμακωτά σε ένταση…
«Πώς τη λένε… Τί κάνει…. Πότε βγαίνεις μαζί της;»
Είχα κλείσει τα μάτια. Ήμουν αλλού.
«Είχαμε πει να μην μπλέξεις με κορίτσια…»
«Δεν έμπλεξα… άσε με να σου…»
«Σταμάτα!!! Μην λες ψέματα…. Έχεις εξετάσεις, διάβασμα, το ξέρεις;;… Πόσο καιρό τα έχεις;»
«Δυο χρόνια….!!!!» είπα κοφτά. Εντελώς στεγνά. Ύστερα, εκκωφαντική σιωπή.
Με κοίταζε παγωμένα, σαν να της είπα ‘’Είναι έγκυος…’’
Άρπαξα φωτογραφία και πορτοφόλι και κλείστηκα στο δωμάτιό μου. Καθόμουν στο γραφείο μου όταν χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο πατέρας μου.
«Μπορώ να τη δω;» ρώτησε διακριτικά. Έσπρωξα τη φωτογραφία προς το μέρος του. «Πολύ μικρή φωτογραφία… δεν φαίνεται καλά.» Μετά προσπάθησε να μου ανοίξει κουβέντα για τους κινδύνους των ερωτικών σχέσεων. Αφροδίσια, εγκυμοσύνες... Του είπα, ότι με αυτή τη κοπέλα δεν κινδυνεύω από τίποτα, να ‘ναι σίγουρος!! Προσπάθησε να… Τον κοίταξα απειλητικά. Έφυγε πολλά υποσχόμενος για συνέχεια…
Έμεινα μόνος κοιτάζοντας τη φωτογραφία. Πράγματι ήταν πολύ μικρού μεγέθους. Η άγνωστη κοπέλα δεν κοιτούσε ούτε ανφάς ούτε προφίλ αλλά με λοξό απλανές βλέμμα. Σκέφτηκα να βρω μια φωτογραφία με ερασιτεχνικό στήσιμο και όχι από διαφήμιση. Σε ρεπορτάζ για τα σχολεία, πάλι στο περιοδικό, υπήρχε κοπέλα σε συνηθισμένη πόζα, ακουμπισμένη σε περβάζι. Οι επόμενες κινήσεις ήταν πλέον γνωστές. Αναζητήθηκαν ψαλίδια, κόλες και καθώς προσάρμοζα χειρουργικά το νέο μέγεθος, μια σταγόνα κόλας έπεσε πάνω στο πρόσωπό της. Στη προσπάθεια να την αφαιρέσω, σκίστηκε στα δύο η φωτογραφία και μαζί της το ίδιο και η διάθεσή μου.
Τότε συνειδητοποίησα πόσο μόνος ήμουν και πόσο «out» με όλη αυτή την πλαστή ιστορία. Πέταξα χάμω με μια κίνηση ότι υπήρχε πάνω στο γραφείο μου. Σηκώθηκα και στάθηκα στο παράθυρο. Έξω έβρεχε, σιγανά, μελαγχολικά. Έκατσα στο γραφείο και σε πρόχειρο χαρτί ζωγράφισα με στίχους, την ψυχή μου:

Πήρα να φτιάξω ψεύτικη αγάπη σε χαρτί
από φωτογραφία ξένη με γλυκό
χαμόγελο από όμορφο κορίτσι.
Να πλανέψω ήθελα φίλους και γνωστούς.
Να λέω:" Έχω και εγώ αγάπη, ορίστε".
Που να γράφει πίσω,
"Σ’ εκείνον που λατρεύω"
και να 'μαι εγώ, εκείνος τάχα.
Μα στη φτιάξη πάνω ξέκαναν οι κόλες
σκίστηκαν τα χαρτιά,
στα δύο σκόρπισε το όνειρο
και ένα δάκρυ έσταξα αληθινό
για τη φανταστική αγάπη.
Πόσο άραγε θα έκλαιγα για μια αληθινή;


Πλουμής Ανέστης


Η ΨΕΥΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό ΒΗΜΑgazino το 2008.

8 σχόλια:

  1. ...ένα δάκρυ έσταξα για μία αγάπη πλαστική..πόσο άραγε θα έκλαιγα για μια αγάπη αληθινή..;(τί διερώτημα χριστέ μου!!!)
    ...όσο θα στέγνωναν οι κόλλες που βαστούσαν τα κομματάκια σου καλέ μου..και τότε σαν παιδάκι που του χάλασαν τη χειροτεχνία..θα μάζευες τις νερομπογιές σου,τα πινέλα σου,το ψαλίδι σου,τις λευκές σου σελίδες...και θα ζωγράφιζες απ'την αρχή..την καινούργια λιακάδα σου..μέχρι μια νέα βροχή να'ρχόταν και να σου τα έβρεχε όλα...γιατί κάπως έτσι δεν συμβαίνει όταν αγαπάμε...;και είμαστε ευλογημένοι..και για τον ήλιο και για την βροχή..αρκεί σε όλα να υπάρχουμε μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγάπη αληθινή....δεν ξέρω αν φέρνει δάκρυα...το σίγουρο είναι ότι αφήνει ένα τεράστιο κενό... ένα κενό που δύσκολα κανείς ξεπερνάει.... ίσως κάποτε με μια άλλη αγάπη ...μα χωρίς να μπορεί να το σβήσει, μα να το απαλύνει μονάχα....

    Τα φιλιά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική αυτή η ιστορία... την καλησπέρα μου φίλε Γιώργο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμε/η φίλε/η

    Να μουτζουρώνεσαι με πινέλα και χειροτεχνίες, με κόλες και μπογές, βροχές και ήλιους στο όνομα της αγάπης - χωρίς να διερωτάσαι για τα δάκρυα που σου κοστίζει μια αγάπη αληθινή.. Τούτο νομίζω Αγάπη είναι..


    Καπετάνισσα

    Όπως το λέτε.. Το κενό δεν σβήνει, το ρήγμα δεν θα κλείσει.. Ίσως απαλυνθεί μόνο γλυκά..

    Καλή ρότα στο Καράβι σας..



    Greecelands
    Μαρία μου..

    Αυτό είναι το (δύσκολο) νόημα της ζωής.. Η χαρμολύπη..


    Φίλε μου Νιμερτή

    την καλησπέρα και την αγάπη όλων μας εδώ.. Σ' ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανέστη μου

    Μας ταξίδεξες στην τρυφερότητα και την ευαισθησία μιας άλλης εποχής..

    Σ' ευχαριστούμε πολύ καλέ μου φίλε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΠΑΛΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΜΕ //ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ// ΓΛΥΚΑ..ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ..ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΔΑΚΡΥΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ..ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ..ΨΕΥΤΙΚΗ Η ΠΛΑΣΤΙΚΗ;;;;ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Μ Ο Ν Ο Η ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΟΣΑ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ Η ΛΥΠΗΣ ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ..ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΑΝΕΣΤΗ,ΝΑ ΜΑΣ //ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ// ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΥΚΥΤΗΤΑ ,ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ..ΛΕΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φαίνεται γρήγορα και εύκολα το χάρισμα σου να φτιάχνεις εύκολα εικόνες με λέξεις. Ο στόχος σου ψηλότερος, να ενεργοποιήσεις συναισθήματα στον αναγνώστη. Το καταφέρνεις και αυτό με την εύστοχη επιλογή των θεμάτων σου.
    Ως ειλικρινής κατά κρίση φίλος σου, περιμένω από σένα την καθιέρωση μεταξύ των κορυφαίων του τομέα σου για τη γενιά μας, όπως εξ άλλου καταλαβαίνεις και από τα προηγούμενα σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή