Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΜΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑΣ



(Η Αλίκη κρατάει μια κούκλα στην αγκαλιά της που είναι ντυμένη κοκκινοσκουφίτσα και την κουνάει πέρα δώθε, σαν μωρό)

-Έλα ύπνε και πάρε το και πάν' το σ' άλλα μέρη..(τραγουδάει)Άντε, κλείσε επιτέλους τα μάτια σου, κλείσ' τα, κλείσ' τα. Πονηρούλα, άκουσες που είπαν- αλήθεια ποιος το είπε;- τέλος πάντων, κάποιος είπε πως χάλασε ο μηχανισμός που κάνει τα μάτια σου να κλείνουν και από κείνη τη στιγμή, σε πιάσανε αϋπνίες. Κουραφέξαλα, σου λέω. Μια χαρά δουλεύουν οι μηχανισμοί σου. Να! (κλείνει τα μάτια της κούκλας με το χέρι της), βλέπεις; κλείνουνε. Άρα, δεν θέλεις να κοιμηθείς. Και γιατί παρακαλώ; Για να τριγυρνάω συνέχεια πέρα δώθε και να σε νανουρίζω; Δεν θ' ασχολούμαι συνέχεια με σένα. Ακούς; Και μη μου πεις ότι χάλασε και ο μηχανισμός των αυτιών σου! Α! σε βαρέθηκα! Αχ! να μου έφερναν μια καινούργια κούκλα! Ο θείος Παντελής όμως έχει πεθάνει. Νομίζω. Αυτός μόνο μου είχε φέρει κούκλα. Νομίζω. Ή, τουλάχιστον δεν θυμάμαι, αν μου είχαν φέρει και κάποιοι άλλοι κούκλες. Πάντως εσύ είσαι η αγαπημένη μου. Από πού είχε ξεμπαρκάρει ο θείος Παντελής; Από τη Σιγκαπούρη νομίζω, ναι, ναι είμαι σίγουρη από κει, θυμάμαι που το 'λεγε η μάνα μου.

-Αδερφούλη μου, τι μου έφερες από τη Σιγκαπούρη;

Δεν θυμάμαι, τι της είχε φέρει, αλλά, σ' εμένα, έφερε εσένα. Στην αρχή, δεν ήθελα να σε πάρω αγκαλιά, θυμάσαι; Ένα περίεργο πράγμα. Φοβόμουνα το κόκκινο. Ό,τι κόκκινο. Να φαντασθείς, δεν έτρωγα καρπούζι, κεράσια, φράουλες και ό, τι είχε κόκκινο χρώμα. Έτσι σε πέταξα σε μια άκρη και σε κοίταζα από μακριά. Ο θείος ο Παντελής, δεν ξέρω, ίσως να του κακοφάνηκε που δεν μου άρεσε το δώρο του, με πήρε στην αγκαλιά του και μου είπε την ιστορία σου. Το παραμύθι ντε! της κοκκινοσκουφίτσας. Πρώτη φορά το άκουγα. Πόσο να ήμουν; Εφτά, οχτώ, τόσο, δεν ήμουν παραπάνω. Σε λάτρεψα! Πριν τρεις μέρες είχαμε χάσει τη γιαγιά. Τη γιαγιούλα μου! Έκλαιγα συνέχεια. Και μετά, άκουσα το παραμύθι. Της κοκκινοσκουφίτσας, που πάει και βρίσκει τη γιαγιά της, τις τρώει και τις δυο ο λύκος και μετά έρχεται ο γενναίος κυνηγός, ξεσχίζει την κοιλιά του λύκου, και τις ελευθερώνει. Σε πήρα αγκαλιά και περίμενα να με οδηγήσεις στον λύκο. Αν έτρωγε εσένα, θα έτρωγε κι εμένα. Τη γιαγιά την είχε φάει, ήδη. Μερικές φορές μου πέρναγε και η σκέψη απ' το μυαλό, πως μπορεί ο κυνηγός να μην ερχόταν ποτέ, ή, να αργούσε πολύ, αλλά, δεν μ' ένοιαζε. Αφού θα ήμουν με τη γιαγιά μου! Και με σένα! Δύσκολο πράμα να βρεις λύκο. Και μάλιστα το συγκεκριμένο, που έχει φάει τη γιαγιά σου. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα, πως ο λύκος, μπορεί να είχε συμβολική σημασία. Σιγουρεύτηκα γι αυτό στην κηδεία του πατέρα μου. Ήμουν δώδεκα, τότε. Η θεία η Πολυξένη το είχε πει μοιρολογώντας πάνω στο φέρετρο του αδερφού της:

-Σ' έφαγε η λύκαινα, αδερφούλη μου! Κι εννοούσε τη μάνα μου φυσικά.

Άρα, ο λύκος και η λύκαινα αντιστοίχως, έχουν συμβολική σημασία. Γιατί η μάνα μου, λύκαινα δεν ήταν. Νομίζω. Επομένως, κάποιοι έχουνν τη δυνατότητα να τρώνε κάποιους άλλους. Αρκεί, να μπορείς να βρεις, ποιος, έφαγε ποιόν. Αδύνατον! Ο μόνος τρόπος είναι να ξεκοιλιάζεις κάθε ύποπτο. Και μη μου πεις πως φαίνεται. Δεν είναι σίγουρο, πως οι μεγάλες κοιλιές κρύβουν σίγουρα κάποιον φαγωμένο. Μπορεί να είναι απλά, λίπος!

Ύστερα, μπορεί να συμβεί και το άλλο. Κάποιος να φάει τον άλλο, προσωρινά. Ναι παιδί μου, μπορεί να συμβεί κι αυτό! Μπορεί να φαγωθεί, να μπει μέσα στον άλλο και μετά με την άνεσή του να βγει. Και να του αρέσει κι όλας. Την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό, είχα στήσει αυτί στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας της μάνας μου. Λίγο μετά που χάσαμε τον μπαμπά. Ήταν με τον θείο- νομίζω Γιώργο τον λέγανε- και τον άκουσα που της έλεγε:

-Βάλε με μέσα σου, βάλε με μέσα σου.

Γι αυτό σου λέω πως μπορεί σε μερικούς ν' αρέσει να φαγώνονται. Και σ' άλλους να τους τρώνε. Τώρα, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη, αν όλοι καταφέρνουν να βγουν από τις κοιλιές των άλλων. Γι αυτό σας έλεγα πριν πως δεν είμαι βέβαιη αν ο θείος Παντελής ζει. Γιατί δεν θυμάμαι αν βγήκε από μέσα μου.

ΑΝΑΤΟΛΗ

3 σχόλια:

  1. Σύγχρονος Κανιβαλισμός.....ή αρχαίος....διχάζομαι...

    όμως προτείθομαι να το αναλύσω σε προσεχή ανάρτηση..

    Φιλιά εκατομμύρια....συλλεγμένα μόλις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αθωότητα, είναι προνόμιο των αθώων παιδιών. Στους μεγάλους είναι αφύσικο να υπάρχει και όταν αυτό συμβαίνει είναι σαν να ΄χει κολήσει η μνήμη στην παιδική ηλικία. Έτσι κουβαλάς όλα τα σπασμένα σου παιχνίδια, όλα τα παιδικά τραύματα.
    Χαλασμένος μηχανισμός οι ψυχές των πληγωμένων παιδιών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανατριχιαστική διήγηση πάνω σ' άνα παιδικό τραύμα..

    Ανατολή σ' αυχαριστούμε πολύ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή