Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Είμαι μία σοκολάτα



Είμαι μία σοκολάτα.Δεν ξέρω τι είμαι,αλλά ξέρω πως με λένε έτσι,γιατί οι άνθρωποι που έρχονται στο περίπτερο,λένε στον κύριο Γιάννη΄΄Δώσε μου μία σοκολάτα’’,παίρνουν μία από τις φίλες μου και φεύγουν.
Δεν ξέρω τι γίνεται μετά. Ο πιό παλιός εδώ μέσα, ένας αναπτήρας, όταν τον ρωτάω τι γίνεται μετά μου λέει’’καλύτερα που δεν ξέρεις΄΄ και αλλάζει συζήτηση.
Είναι παράξενο αυτό, γιατί σε όλα έχει μια απάντηση να μου δώσει.
Ακόμα κι όταν ο κύριος Γιάννης παίρνει μία από τις φίλες μου, βγαίνει από το περίπτερο και δεν βλέπω τι κάνει.
Η αλήθεια είναι πως από δω που είμαι δεν βλέπω και πολλά.Συνήθως τους ανθρώπους τους βλέπω μισούς, εκτός αν έρχονται από απέναντι, τότε τους βλέπω καλύτερα.
Τους ζηλεύω λίγο τους ανθρώπους.Εχουν πόδια και περπατάνε, χέρια που πιάνουνε, θάθελα νάχω χέρια.
Ομως οι άνθρωποι δεν είναι χαρούμενοι.Τους ακούω που όλο παραπονιούνται.
‘’Αστα Γιάννη, με πονάει η μέση μου’’ ή ΄΄Που θα πάει αυτή η κατάσταση, δεν έχω δουλειά, δεν έχω λεφτα’’.
Ξέρω τι είναι τα λεφτά. Είναι αυτά που δίνουνε οι άνθρωποι στον κύριο Γιάννη για να τους δώσει τους φίλους μου.
Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι.Γκρινιάζουν όταν βρέχει και γκρινιάζουν όταν έχει ζέστη.Μόνο τα παιδιά γελάνε.Μ’αρέσουν τα παιδιά.Είναι πάντα χαρούμενα και όλο κάτι θέλουνε.
‘’Μαμά, θέλω μπισκότα’’. ‘’Παπού, θέλω Μίκυ Μάους’’
Ενώ οι μεγάλοι είναι σαν να μη θέλουνε τίποτα πιά,αφού μόνο ζητάνε.
‘’ Γιάννη δώσε μου μια εφημερίδα και τσιγάρα και εισιτήρια’’
Φαινεται πως όταν μεγαλώνεις παύεις να θέλεις, μόνο ζητάς.
Θα μου άρεσε να είμαι άνθρωπος.Να κρατάω κάποιον από το χέρι, να τον φιλάω ή να τον αγκαλιάζω.
Μιά φορά είδα κάποιον που με τα χέρια του πονούσε μια γυναίκα.Κι ενώ αυτή έκλαιγε και του φώναζε να μη τη χτυπάει,αυτός δεν σταματούσε.Μα γιατί να το κάνει αυτο;Εγω αν είχα χέρια μόνο θα χάιδευα.Μου αρέσουν τα χάδια.Καμιά φορά ο κυριος Γιάννης μας χαιδεύει.Παίρνει όλα τα πράγματα που υπάρχουν μέσα στο περίπτερο και τα χαιδεύει μ’ ένα πανί.Είναι πολύ ωραία.
Εχω πολλούς φίλους εδώ μέσα. Πιό πολύ κάνω παρέα με τις τσίχλες που είναι κοντά μου.Ούτε αυτές ξέρουν σε τι χρειάζονται,αλλά δεν μας νοιάζει.Δεν κάνω παρέα με τους χυμούς και τα παγωτά,γιατί αυτά ειναι έξω από το περίπτερο.Δεν τα βλέπω και πολύ συχνά.Νόμιζα πως ειναι ακατάδεκτα, αλλά ο φίλος μου ο αναπτήρας μου είπε πως πρέπει να βρίσκονται σε ειδικό χώρο για να μη χαλάνε.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.Μήπως εκείνος ο άνθρωπος που πονούσε τη γυναίκα, ήταν χαλασμένος΄;
Τα χαλασμένα παγωτά, λέει ο αναπτήρας, τα πετάνε στα σκουπίδια.
Ξέρω τι είναι τα σκουπίδια.Εχει εναν κάδο απέναντι από το περίπτερο και βλέπω τους ανθρώπους να ρίχνουν μέσα σακούλες.Μ’αρέσει αυτό.Φαίνεται πως και τα σκουπίδια θα κάνουν παρέα, γιατί τα βράδια έρχεται ένα μεγάλο φορτηγό και τα παίρνει.Δεν ξέρω τι γίνεται μετά, αλλά φαντάζομαι πως θα μαζεύονται όλα μαζί να παίξουν.
Εμείς εδώ δεν μπορούμε να παίξουμε και πολλά παιχνίδια.Το αγαπημένο μας ειναι να μαντεύουμε τι θα ζητήσει ο καθένας απο τον κύριο Γιάννη.Οχι τους συνηθισμένους,αυτούς που ξέρουμε τι θα πάρουν,αυτό θα ήταν ζαβολιά.Τους άλλους,τους περαστικούς.Είμαι καλή σ αυτό το παιχνίδι.Μερικές φορές μπορώ να προβλέψω ακόμα και τη μάρκα των τσιγάρων κάποιου.
Εχω δει τι κάνουν οι άνθρωποι με τα τσιγάρα και δεν μ’ αρέσει,αλλά το συνήθισα,γιατί και τα τσιγάρα ειναι κακά.Την ώρα που τα παίρνει κάποιος μας λένε
‘’Να,δείτε τώρα τι θα του κάνω.Θα τον σκοτωσω.’’Και πρέπει νάναι αλήθεια,γιατί οι άνθρωποι που καπνίζουν, όλο βήχουν και δεν δείχνουν χαρούμενοι.
Καλύτερα που είμαι σοκολάτα.Τις φίλες μου τις παίρνουν γελαστοί άνθρωποι ή παιδακια.Θα περνάνε καλά μαζί τους.
Ειμαι πολύ καιρό εδώ και θέλω πια να με πάρει και μένα κάποιος.Θα μου λείψουν βέβαια οι φίλοι μου,αλλά θα κάνω καινούριους, μ’ αρέσει να κάνω καινούριους φίλους.Αλλά όταν ο κύριος Γιάννης με χαιδεύει, με βάζει κάτω κάτω κι έτσι έχω μείνει πολυ καιρό εδω.
Ωπ, αρχίζει το παιχνίδι.Ενα παιδάκι που το κρατάει αγκαλιά η μαμά του.
Τι θα πάρει;Αρχίζουν τα στοιχήματα, αλλά ειναι σιγουράκι. Μπισκότα, τσίχλες ή σοκολατα.Λέω ‘’σοκολάτα’’ γιατί θα μου άρεσε να είμαι φίλη μ αυτό το παιδάκι.
‘’Διάλεξε Αννούλα, τι θέλεις’’ τη ρωτάει η μαμά της.
‘’Διάλεξε εμένα, διάλεξε εμένα’’,φωνάζουμε όλοι και να η μικρή απλώνει το χέρι της κι απο όλους διαλέγει εμένα.
Δεν με νοιαζει που δεν θα ξαναδώ τους φίλους μου,άλλωστε η Αννούλα μπορεί να με φέρνει μαζί της και να τους ξαναδώ.Μα γιατί ο φίλος μου ο αναπτήρας δεν με κοιτάζει; Δεν με νοιάζει ειμαι πολύ χαρούμενη. Το χέρι τής Αννουλας είναι τρυφερό.Ανυπομονώ να παίξουμε, αλλά η μαμά της τής λέει να περιμένει μέχρι να πάμε σπίτι.Πρώτη φορά που θα δω σπίτι από μέσα.Μόνο μπαλκόνια έχω δει.
Ωραία είναι τα σπίτια. Ολα μου φαίνονται καινουρια.Ολα μου φαίνονται αστεία.Τοσος πολύς χώρος για 3-4 ανθρώπους μόνο; Εμεις πώς χωρούσαμε μέσα στο περίπτερο.Και τόσα πράγματα.Ολα καινουρια για μένα.
Ελα Αννούλα να παιξουμε.
Τώρα η Α ννούλα με κοιτάζει και κοιτάζει και τη μαμά της. Ανυπομονω.
Η Αννούλα είναι καλό κοριτσάκι. Ανοίγει προσεκτικά το χαρτί μου και με πιάνει στο στρουμπουλό της χεράκι.Ωραιο που είναι το χάδι της.Ειμαι τόσο ευτυχισμένη.
Με φέρνει κοντά στο στόμα της, θα με φιλήσει, επιτέλους κάποιος θα με φιλήσει.
Μα τι κανει; Οχι Αννουλα ετσι, με πονας.Αννουλα με δαγκωνεις και με πονάς.
Σταμάτα Αννούλα, δεν μ’ αρέσει αυτό το παιχνίδι,σταμάτα σου λέω, μη με δαγκώνεις.
Οι άνθρωποι λοιπόν δεν έχουν το στόμα τους για να φιλάνε;
Ολοι οι άνθρωποι είναι χαλασμένοι;
Εγώ, αν ειχα στόμα μόνο θα φιλούσα.Αν είχα χέρια μόνο θα χάιδευα. Κι ολο θα γελούσα.Αλλά δεν έχω τίποτα. Γιατί είμαι μιά σοκολάτα.

15 σχόλια:

  1. Η 3η ψήφος για το "συναρπαστικό" είναι από μένα. Αν υπήρχε επιλογή "το πιο τρυφερό" θα πάταγα πολλά κλικ πάνω του.

    Γιώργο μου την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εχεις βελούδινη Πυγμή...

    και το φιλί που λιώνει με τη γεύση σου
    μπορεί να κάνει θαύματα
    στα χέρια της Εξαρτησιογόνας σχέσης σου με τον Ανθρωπο!!!..

    Απείλησέ τον.....
    πες του "δε θα ξαναλιώσω στο στόμα σου αν....."

    φιλακι...σοκολατενιο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από τα πιο όμορφα κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ στην μπλογκόσφαιρα!!!

    Λατρεύω την ΙΟΝ Αμυγδάλου και σου υπόσχομαι πως από και πέρα θα είμαι πιο καλή μαζί της!!! :-)))))))))

    Καλημέρες πολλές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανατρίχιασα όταν φαντάστηκα ότι θα καταβροχθήζονταν όλη αυτή η γλυκιά τρυφερότητα!!!!
    Φοβερή σύλληψη ιδέας!! Ένας τέλειος παραλληλισμός και μια ισχυρή κραυγή αγωνίας ενάντια σε όλα τα εγκλήματα κατά της παιδικής ηλικίας.
    Μπράβο στη φίλη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. σ' ευχαριστώ, Γιώργο, για την μεταφορά τούτης της τρυφερής διήγησης!

    παρ' όλα αυτά, όμως, συγχώρεσέ με σοκκολάτα!!!
    θα συνεχίσω να σε λατρεύω και να σε γεύομαι!!!!

    φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ όμορφο. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να ζήσω δίχω την τρυφερή της σάρκα :-(
    Εντάξει ρε παιδιά, δεν είμαι και ανθρωποφάγος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ γλυκιές σκέψεις από ένα τόσο γλυκό σνακ :-)
    Sorry σοκολατίτσα μου αλλά κι εμένα μου άνοιξες την όρεξη και δεν θα δίσταζα να σε τραγανίσω αργά και απολαυστικά. Μη το πάρεις προσωπικά όμως, έτσι; χι χι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχ..πόσα αχ..δεν θα πρέπει να έχω διαβάσει πιο τρυφερή,αθώα,αληθινή ιστορία..και όχι..δεν θέλω να φάω ξανά σοκολάτα..κι εσύ αν με δεις να την λαχταρώ μην μ'αφήσεις..ούτε σοκοφρέτες πια,είναι φίλες..θέλω μόνο να την χαιδεύω μ'ένα πανάκι και να την βάζω στο πιο ψηλό ράφι..να μην την φτάνει κανείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λέττη μου δεν θα σου πω κανένα μπράβο.. Έτσι κι αλλιώς το 'Μπράβο' είσαι εσύ ψυχή μου, από μόνη σου.. Πως να σου επιστρέψω την ευαισθησία που μας χαρίζεις κάθε φορά..; Δεν έχω τρόπο..

    Μια χάρη θα 'θελα μόνο.. Επίτρεψέ μου σε παρακαλώ να αντιγυρίσω μία καλή κουβέντα μόνο, ένα απλό λογάκι ίσως, στους αγαπημένους φίλους, που δοκιμάσανε την Σοκολάτα σου απόψε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. meggie μου

    η τρυφερότητα είναι ένα μυστικό που, συνήθως, φυλάμε καλά κρυμένο μέσα μας.. Αντί να του επιτρέψουμε να γίνει πουλί και να φτεροκοπάει πίσω από την (και μέσα στην) κάθε μας πράξη..



    Κάκια μου

    σήμερα μου έδειξες ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στο (πάντοτε γεμάτο συναίσθημα κα τρυφεράδα) blog σου -και δεν ξέρεις πόσο το χάρηκα αυτό..

    http://pavlidoykakia.blogspot.com/2011/01/blog-post_27.html

    Δεν θέλω να πω άλλο..

    Άσε με σε παρακαλώ να σου χαρίσω την επόμενή μου ανάρτηση..

    Τον θάνατο.. που πια δεν θα έχει.. καμιά εξουσία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σκαντζοχοιράκι

    Be gentle with it next time..

    (Ερώτηση άσχετου - Άσχετη ερώτηση: Καλά εσείς εκεί στο Δάσος δεν κοιμάστε ποτέ..;)




    Βίκυ

    Bd και

    Πανδώρα μου

    Κάτι μου λέει πως εσείς οι τρεις αμέσως μετά την Στιχο-Μυθία τρέξατε στο περίπτερο..

    Αχχχχ...

    (Ελπίζω να πλύναμε τουλάχιστον τα δοντάκια μετά..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανέστη μου

    ναι, ως έμπειρος της πένας εσύ, νομίζω πως συνέλλαβες το punktum της Διήγησης..

    Περιμένουμε νέα σου (έτσι κι αλλιώς)..




    Πηνελόπη μου

    Στην κατάστασή σου θα συμβούλευα (γιατρός δεν είμαι..) μία μικρή εξαιρεσούλα.. Τουλάχιστον όσον αφορά τις σοκοφρετίτσες..

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σας ευχαριστώ όλους!!!!Και μην έχετε ενοχές και γω τρώω σοκολάτες.Το τραγικό είναι πως η σοκολάτα δεν ήξερε τον προορισμό της....Εμείς τι προορισμό έχουμε;Ιδού η απορία....
    Η συντροφιά σας μου είναι πολύτιμη,σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα σας ξεχωριστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. τρυφερό και καυστικό ταυτόχρονα!

    Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της αυτή η ανάρτηση!!

    Συγκλονιστικό!

    Τα φιλιά μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πανέμορφο κείμενο.Και πάλι Εύγε κυρία Κοιλάκου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή