ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ

Γραμμένο με μία ιδιότυπη 'συνταγή' (ίσως θελήσει να την αποκαλύψει η ίδια, όμως όποιος έχει και στο ελάχιστο γνωρίσει το έργο του μεγάλου μας δημιουργού - και ποιος άραγε δεν έχει κοινωνήσει σ' αυτο; - μπορεί νομίζω να την αναγνωρίσει..) και αφιερωμένο στον (κοινό μας) Δάσκαλο στην στιχουργική, στον σπουδαίο Στιχουργό μας και Ποιητή, Μιχάλη Μπουρμπούλη...



Σ΄έψαξα στο Σαντιάγο
μ΄ένα πλοίο φορτηγό,
κι ήσουν στην Ακροναυπλία
μ΄ένα ρούχο δανεικό.

Πάγωνε ο βοριάς τους δρόμους,
κρύο αλουμίνιο,
κράταγες τρανζιστοράκι
στο αυτί, ενθύμιο.

Θα ΄ταν δώδεκα του Μάρτη,
τα παιδιά ζωγράφιζαν,
κι έφερνε ως εδώ ο αέρας
μυρωδιές που ζάλιζαν.

Έλαμπαν τα δυο σου μάτια,
τα χρυσά, βεγγαλικά,
έψαχναν για την Ελένη,
να τη δουν, που θα περνά.

Είπες γεια σου στη Μαρία,
Στέλλα και Αγγελική
και τις άφησες στον κόσμο,
που μυρίζει γιασεμί.

Άναψα όλα τα φώτα,
το σπιτάκι σου να βρεις,
μα, είχες χάσει τα σημάδια,
και τα λόγια προσευχής.

Πήρες αίμα για μελάνι,
στίχους γράφεις στα χαρτιά,
να γεμίζει ο αέρας
με τραγούδια θαλασσιά.

Ένας κούκος κι ένα αηδόνι
σε δικάσαν ένοχο
την αλήθεια να την πίνεις,
σαν κρασί, ανέροτο.

ΑΝΑΤΟΛΗ