ΘΕΑΜΑ ΚΑΙ ΑΡΤΟΣ

Η παρέα της Στιχο-Μυθίας μεγαλώνει...

Και μεγαλώνει όμορφα...

Χρυσούλα, καλώς σε υποδεχόμαστε...

Σε καρφιά πατάω
και πουλιά αμολάω
απ'το πουθενά!
Σπάθες καταπίνω
και φωτιές σαν φτύνω
στόματα ανοιχτά...

Σε μπαούλο μπαίνω
διπλοκλειδωμένο
και με κόβουνε!
Μπήγουν τα μαχαίρια
και χιλιάδες χέρια
με καρφώνουνε...

Θέαμα και άρτος
η ζωή μου βράχος
και τσακίζομαι.
Θρύψαλα-κομμάτια
-σα γυαλιά στα μάτια-
και σκορπίζομαι.

Κολοτούμπες κάνω,
στον αέρα πιάνω
μπάλες πλαστικές.
Ένα γέλιο κλέβω
τις πληγές γιατρεύω
απ'τις μαχαιριές!

Στο σχοινί χορεύω
στέκω,κορο'ι'δεύω
τον καιρό!
Δίχτυ ασφαλείας
-επί της ουσίας-
το κενό!

Θέαμα και άρτος
η ζωή μου βράχος
και γραπώνομαι!
Μπαίνω στ'όνειρό μου
-τ'αερόστατό μου-
κι έτσι σώνομαι!

Χρυσούλα Διπλάρη