Τόσα πολλά που ειπώθηκαν

Τόσα πολλά που ειπώθηκαν,
κουράστηκαν κι οι λέξεις.
Δεν έχουν πια να δώσουν.

Πόσα νοήματα στεγνά,
από νόημα στειρώθηκαν.

Και ξέμειναν γκρίζες ερημιές
κάτι φράσεις τυπικές,
με λούστρο καμωμένες,
σαν φορεσιές εποχικές,
τον λάθος μήνα φορεμένες,
να μπάζουν κρύο κι αποδράσεις.

Σαν να μην ήτανε μου φαίνεται
στα μέτρα μου ραμμένες.

Τόσα εγώ που υψώθηκαν,
ματαίωσαν δεσμεύσεις
και γέννησαν αιρέσεις,
θρησκείας ξεφτισμένης,
μιας πίστης άπιστης,
χιλιοσταυρωμένης.

Κι είναι αυτές που με λυπούν,
κάτι αγάπες νηστικές,
παράφορα καχεκτικές.

Κάτι αγάπες,
που σφοδρά παραμορφώθηκαν,
σε στημένες συμπλοκές.

Συνένοχοι κυρώθηκαν
κι εξόριστες ξανά,
στο πουθενά ξεβράστηκαν,
ίχνη περισσευούμενα
τυχαίας έλξης.

Κι όμως,
ακόμα κι έτσι,
κρυφά,
αδημονούσαν μάταια,
να ρθεις,
να τις περιμαζέψεις.


Ζηναίδα