Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Τόσα πολλά που ειπώθηκαν


Τόσα πολλά που ειπώθηκαν,
κουράστηκαν κι οι λέξεις.
Δεν έχουν πια να δώσουν.

Πόσα νοήματα στεγνά,
από νόημα στειρώθηκαν.

Και ξέμειναν γκρίζες ερημιές
κάτι φράσεις τυπικές,
με λούστρο καμωμένες,
σαν φορεσιές εποχικές,
τον λάθος μήνα φορεμένες,
να μπάζουν κρύο κι αποδράσεις.

Σαν να μην ήτανε μου φαίνεται
στα μέτρα μου ραμμένες.

Τόσα εγώ που υψώθηκαν,
ματαίωσαν δεσμεύσεις
και γέννησαν αιρέσεις,
θρησκείας ξεφτισμένης,
μιας πίστης άπιστης,
χιλιοσταυρωμένης.

Κι είναι αυτές που με λυπούν,
κάτι αγάπες νηστικές,
παράφορα καχεκτικές.

Κάτι αγάπες,
που σφοδρά παραμορφώθηκαν,
σε στημένες συμπλοκές.

Συνένοχοι κυρώθηκαν
κι εξόριστες ξανά,
στο πουθενά ξεβράστηκαν,
ίχνη περισσευούμενα
τυχαίας έλξης.

Κι όμως,
ακόμα κι έτσι,
κρυφά,
αδημονούσαν μάταια,
να ρθεις,
να τις περιμαζέψεις.


Ζηναίδα

6 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σκέψου και πόσα ακόμη έμειναν ανείπωτα!....

    πόσα ποτάμια κατάπιε η Σιωπή και γέμισαν οι κοίτες...
    το Δέλτα της Ψυχής ξεχείλισε
    και δάκρυα...
    δάκρυα λέξεις αθόρυβες ...

    σαν να βρεχει ο καιρός μας, αδιάλειπτα.......

    Φιλάκι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο στην Ζηναίδα γιατί η γραφή της έχει συναίσθημα και όμορφες λέξεις!
    Καλημέρα Γιώργο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ ~reflection~

    Τα ανείπωτα γεμίζουνε τις τσέπες της ψυχής μας πέτρες και δάκρυα και βαρειές σιωπές...

    Φορτίο βαρύ... Αβάσταχτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μάγδα μου...

    Να γεμίζει η Ποίηση με τις εικόνες της του μέσα μας τ' ανείπωτα... Αυτό μόνο...

    (Δεν είναι και λίγο....)

    Καλησπέρα... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ζηναΐδα

    Ποιήτρια, τι να πω...; Μας φανέρωσες τ' ανείπωτα...

    Μας αρκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή