Της Μεγάλης Καταστροφής ο απόηχος... (Μέρα που ήταν...)
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να γυρίσω
μα ο παράδεισος κλειστός
Τα βράδια μου τα εργένικα
τραγούδια λέω αρμένικα
θέλω να μιλήσω
μα ειν' ο τόπος μου σβηστός
Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που 'φτιαξε στην άμμο ένας πιστός
Δισκογραφία:
Μένω εκτός - 1991
Δυνατά 1986-2007 (2008)
Φουρτουνιασμένο πέλαγο μοιάζει το κοίταγμά σου, νά' μουν καράβι μέσα του κι ας τσακιστώ μπροστά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένο τραγούδι που με εκφράζει απόλυτα γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα μένω εκτός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω ο ταπεινός εγώ για τους στίχους την μουσική και την εκτέλεση; Ότι μπορεί να σε κάνει και να ανατριχιάσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι κι εγώ ανατριχιάζω... Κι εγώ μια ζωή εκτός... Και τσακίζομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ταύτιση σήμερα...
Αυτό το τραγούδι το προσέχω μόλις τώρα που το ανέβασες. Γιατί πάντα κολλούσαμε στη φράση "τα βράδια μου τα εργένικα" γιατί κλαιγόμασταν για τις μοναξιές μας. Έτσι μ'αυτό το βέλος ακριβώς εκεί που πονάει δεν προσέχαμε ποτέ τι άλλο λέει η Ελευθερία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο...
Γιώργο αν όλοι είμαστε εκτός ποιός είναι τελικά εντός; Μήπως είμαστε όλοι εντός και πολύ κλεισμένοι στον εαυτό μας με αποτέλεσμα να νομίζουμε οτι οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν;
Μήπως πρέπει να ξανοιχτούμε λίγο όλοι και να πιάσουμε τα χέρια;
Καλημέρα!
@ AnD
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως, Αντιγόνη μου, μήπως; Και , μήπως, για να τραβήξω αυτό το μήπως λιγάκι πιο μακριά, μιας και το τραγουδι μιλέι για χαμένες πατρίδες,είμαστε και λίγο βολεμένοι και δεν βλέπουμε την πραγματική δυστυχία που υπάρχει 'εκεί έξω'; Γιατί στα φανάρια και στα βρώμικα στενά του 'εκεί έξω' στριμώχνεται πολύ απελπισία και βρωμάει η ατμόσφαιρα από καμμένα όνειρα και Παράδεισους κλειστούς...
Την καλημέρα μου
Ποιός να δει αυτούς που έχουν ανάγκη; Εμείς που αν ήταν δυνατόν θα θέλαμε να μη χαιρετάμε ούτε το γείτονα; Εμείς που μαλώνουμε με τα ίδια μας τα αδέρφια; Όλα είναι το ίδιο, είτε τα κοιτάς από κοντά, στο στενό οικογενειακό περιβάλλον είτε από μακριά, στις σχέσεις λαών. Είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις που έχουν πρόβλημα κι η ρίζα βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Σ'αυτόν που κοιτάει μόνο τι φταίει στους άλλους και δεν αλλάζει...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ AnD
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πρώτο σου σχόλιο Αντιγόνη λες: Μήπως πρέπει να ξανοιχτούμε λίγο όλοι και να πιάσουμε τα χέρια;
Και συνειρμικά σκέφτηκα πως αντί να πιάσουμε τα χέρια, προτιμούμε να πιανόμαστε στα χέρια - ακόμη και με τον διπλανό μας, όπως λες...
Όπως το περιγράφεις είναι, σε γενικές γραμμές...