Χάνεσαι πάλι…
Γίνεσαι αόρατος κι η νύχτα φέρνει ζάλη…
Που να γυρίζεις;
Νησί σου γίνομαι κι όχι προορισμός σου
Και πάλι μόνη… Μες στο φως σου…
Τι δεν γνωρίζεις;
Είσαι ένα σύμπαν μακριά μου και με ορίζεις…
Κι εγώ να ζω μόνο για ένα σ’ αγαπώ σου…
Χάνεσαι… Απέχεις…
Τα χίλια πρόσωπα του χρόνου περιέχεις…
Είσαι ένας μπάσταρδος Θεός που στρίβει κέρμα…
Που είναι η αγάπη; Που το τέρμα;
Κι αν με σταυρώνεις
Κι αν ράβεις όνειρα στους κόμπους της αγχόνης
Τα σ’ αγαπώ σου τατουάζ – καίνε το δέρμα…
Πόσο μου λείπεις… κι αν ήσουν ψέμα
Τον κόσμο έχασα και βρήκα σ’ ένα βλέμμα
Τώρα η νύχτα μου, παιδί δικό σου,
Σφίγγει στην τσέπη, δανεικά, τα σ’ αγαπώ σου…
Άντα Μίχου - Παπαστέ
τι στίχος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο μου σε ευχαριστώ για την αφιέρωση....
ΑπάντησηΔιαγραφήομορφοι στιχοι!!!
σε φιλω καλη κυριακή..
....τον κοσμο εχασα και βρηκα σ ενα βλεμμα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΣΠΟΙΝΑ
Κάμε τον έρωτα στιγμή και τη στιγμή ζωή σου, και την αγάπη σύντροφο του νού και τση ψυχής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ καλή επιλογή φωτογραφίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία η κυρία Πασπατέ!!!μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγγελική
Παπαστέ (συγγνώμη) λόγω κεκτημ'ενης!
ΑπάντησηΔιαγραφή