Συγκλονιστικός στίχος!
Κάθε απόγευμα στο πάρκο πάει μόνη
και κάθε βράδυ, στάχτη γίνεται και σκόνη
πρωί-πρωί τινάζει το μονό σεντόνι
και τον καφέ της έχει δίπλα να κρυώνει
-η Αντιγόνη
Ένα κορίτσι απ’ τ’ απέναντι μπαλκόνι
Τα κουρασμένα της τα μάτια όλο σηκώνει
τον ουρανό με τ’ άδειο βλέμμα της καρφώνει
κλαίει σιγά καθώς τα χέρια της απλώνει
εξήντα Μάηδες και όλους είχε χιόνι
-η Αντιγόνη
Ένα κορίτσι απ’ τ’ απέναντι μπαλκόνι
Μια μέρα το κουδούνι της θα πάω να χτυπήσω
Αλλά δε βρίσκω τι να πω και τι να τη ρωτήσω
Κανείς δεν ξέρει πόσα κρίματα σηκώνει
κανείς δεν ξέρει αν είναι κρίνο ή ανεμώνη
κι αν το μυαλό της κάποιο φάντασμα στοιχειώνει
κανείς ποτέ δεν τη ρωτά γιατί ‘ναι μόνη
-η Αντιγόνη
Ένα κορίτσι που ΄πεσε απ΄το μπαλκόνι
Μια μέρα το κουδούνι της ήθελα να χτυπήσω
Αλλά δε βρήκα τι να πω και τι να τη ρωτήσω
Κώστας Κολοβός
Aααα! Η συνονόματη γιατί έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μη φοβάστε να μιλάτε στις Αντιγόνες.
Άκου εκεί...
Όμορφος ο στίχος.
Πραγματικά συγκλονιστικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σας κε. Κολοβέ!
πραγματι πολυ καλο και συγκλονιστικα ομορφη η σκεψη για ομοιοκαταληξια σε ολο το ποιημα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοναξιά σκοτώνει...έτσι όπως σκότωσε και την Αντιγόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφος στίχος κ. Κολοβέ!
Καλησπέρα φίλες και φίλοι!
ΔιαγραφήΚώστα για ακόμη μία φορά συγχαρητήρια! Ανατρίχιασα όταν το διάβασα!
Σας ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω στη στιγμή που ο στίχος θα είναι εκτός πραγματικότητας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας