Ωδή στην ομορφιά που σκοτώνει αυτήν που την έχει!...
Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Την αγάπησα κι εγώ πριν από χρόνια
Μα τους άντρες τους μετέτρεπε σε πιόνια
Είχε βλέμμα που τρυπάει και καθηλώνει
Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Την αγάπησα κι εγώ όπως και τόσοι
Κι η αγκαλιά της έχει μέσα μου στοιχειώσει
Οι λαγόνες της καυτοί και παθογόνοι
Ρεφραίν
Στην αυλή σου Αντιγόνη πέφτει χιόνι
Κι ο αέρας ολοένα δυναμώνει
Δεν θα γίνω πάλι εγώ το χελιδόνι
τόσες Ανοιξες, κι εσύ παλιώνεις μόνη
Στην αυλή σου Αντιγόνη μόνο κρύο
Τόσος κήπος δεν μας χώρεσε τους δύο
Μόνη πήρες της ζωής το λεωφορείο
Γνέφοντάς μου με ένα βλέμμα το αντίο
Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Κ’ είχε στόμα απαλό σαν ανεμώνη
Τώρα πια δεν την θυμάται ούτε ένας
Και ξεχάστηκε σαν ήχος της λατέρνας
Ζούσε μόνη και την λέγαν Αντιγόνη
Είχαν χρόνια να την δούνε στο μπαλκόνι
Κι αντί κάπου αλλού η ζωή της να την πάει
Σε κουτί τώρα κοιμάται από μαόνι
Iωάννα Κολλινιάτη
Ευαίσθητος και συγκινητικός στίχος και πολύ επιτυχημένος ο συνδυασμός με την εικόνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.γ. Γιώργο, αναφερόμενη στη προηγούμενη ανάρτηση, να σε ευχαριστήσω και από εδώ για την υπέροχη (όπως πάντα) φιλοξενία σου στη στιχομυθία!
Να είσαι καλά!
Μελίνα μου, εγώ σε ευχαριστώ για το Δώρο!!!
ΔιαγραφήΠολύ όμορφο και πολύ εύστοχο Ιωάννα! Μπράβο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή