Σβησμένη εικόνα

Τραγουδώ για μιαν εικόνα που χει σβήσει από καιρό...

Θα μετρώ,

Την κάθε μέρα που περνά και είσαι ‘κει

Το σπίτι  άδειασε και μοιάζει φυλακή

 Τα αστέρια σβήσανε τα σκότωσε η απέραντη σιωπή

Θα σου μιλώ,

Μέσα απ τα δέντρα απ’ τα λούλουδα της γης

Κι αν το σκοτάδι σε κυκλώσει και χαθείς

Με μια μου σκέψη θα σε λούζουνε τα φώτα της αυγής

Θα σε βρω,

Όπου κι αν χάθηκες θα έρθω να σε βρω

Άσε στο δρόμο ένα σημάδι για να ‘ρθω

Σήμερα κιόλας πριν  φιλήσει ο ήλιος το αλμυρό νερό

Τραγουδώ,

Για μιαν εικόνα που χει σβήσει από καιρό

Που έτρεχε κι άφηνε ένα άρωμα γλυκό

Και που η καρδιά μου δεν αντέχει να την πνίξει στο βυθό

Σπύρος Βαρθολομαίος