Μία πανέμορφη ιστορία έρωτα, ζήλειας και καλοκαιριού...
Βρήκα γυμνή τη θάλασσα
να τρέμει να κρυώνει
και μού ‘πε για τον πόνο
της
γιατί κοιμάται μόνη
Πως έδιωξε τον άντρα της
το βασιλιά τον ήλιο
γιατί κοιτούσε τη στεριά
απ’ το ψηλό βασίλειο
Μην τον ζηλεύεις-της μιλώ
γιατί στην αγκαλιά σου
πάντα κοιμάται και ξυπνά
πνιγμένος στα φιλιά σου
Κι αυτή έγινε σύννεφο
για να τον αγκαλιάζει
και να του κρύβει τη θωριά
άλλη να μην κοιτάζει
Σαν είναι ασυννέφιαστος
ο ήλιος-ποιος το ξέρει;
να ‘ναι που με γλυκόλογα
την έχει καταφέρει;
Μα σαν αγριεύει η θάλασσα
το ξέρω πως δεν φταίει
είναι γυναίκα που πονά
και από ζήλεια κλαίει.
Κώστας Κολοβός
Υπέροχο..!! κι αυτή η θάλασσα..... απρόβλεπτη.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ!
Κρητη μου ομορφο νησι χιλιοτραγουδισμενομε κανεις σαν σε σκεφτομαι πολυ ευτυχισμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο.Τρέχει ο λόγος, οι εικόνες,τα συναισθήματα.Δυνατός στίχος, μπράβο σου Κώστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η ιστορία πολύ ωραία, έτσι όπως ρέει τραγουδιστά, αλλά και απολύτως ταιριαστή η εικόνα που τη συνοδεύει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστα είσαι μεγάλος μάστορας!
ΑπάντησηΔιαγραφή