ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΘΑ ΒΡΩ

Τη θλίψη τώρα φορώ...
 

Τα χρόνια περνάνε σαν σφαίρες πονάνε

κι εγώ πάντα εδώ

οι φίλοι γελάνε για άλλα μιλάνε

στα ίδια πάλι εγώ

κοιμάμαι ξυπνάω στη νύχτα ζητάω

κάτι από σένα για να πιαστώ

κάτι να κρατηθώ

                                           Ρ

Έτσι παλεύω μόνος μου από μικρός

μπροστά μου και πίσω μου είν’ ο γκρεμός

δύσκολος δρόμος σκοτάδια λίγο το φως  

 κι εκεί που λέω πως έφτασα στο πουθενά

στα δύσκολα παίζω με αίμα κρύο  μες την καρδιά

σηκώνω τα μάτια ζητάω στον ουρανό

κουράγιο κι ελπίδα να κρατηθώ

κι αν κλάψω στο τέλος δε θα στο πω

το λίγο για σένα για μένα ακριβό

δε θα λυγίσω θα ψάξω την άκρη θα βρω

Οι ξένοι κοιτάνε ποτέ δε μιλάνε

τη θλίψη τώρα φορώ

οι αγάπες ξεχνάνε ποτέ δε ρωτάνε

αν θέλω κάτι εγώ

τιμόνι κρατάω το δρόμο κοιτάω

ίσως εσένα να ξαναδώ

ίσως να θυμηθώ


Βαγγέλης