Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν

Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο, βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά...

   

Τις λέξεις κουρταλώ και δε μου ανοίγουν
γιατί πια δεν τις κατοικούν τα βάσανά μας.

Τις εγκατέλειψαν σάμπως να επίκειται σεισμός ή έκρηξη.

Ανάσα και χειρονομιά καμμιά μέσ’ στα αδειανά φωνήεντα

κι ούτε ένα τρίξιμο απ’ τα σύμφωνα

και μήτε τρέμισμα κορμιού ή κεριού

και μήτε σάλεμα σκιών στους τοίχους.


Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο

βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά

πήρε μαζί του για εικονίσματα φωτογραφίες δημίων

όργανα βασανιστηρίων για φυλαχτά

μιλάει μόνο με σχήματα

μέσ’ στην οχλαγωγία της ερημιάς

στις φαντασμαγορίες του τίποτε.


Έτσι κι εμείς αδειάσαμε

και μας ψέκασαν με αναισθητικό

έτσι που αποξενωθήκαμε απ’ τον πόνο

- αυτό δα είναι κι αν είναι αποξένωση... -

κι η ποίηση έγινε κραυγή έξω απ’ τον πόνο.

Σμιλεύουμε σμιλεύουμε πληγές

σκαρώνοντας μνημεία και μπιμπελό

Αλλά το τρομερό καραδοκεί.


Ό, τι δεν είναι τέχνη μέσ’ στην τέχνη

αυτό

το ανθρώπινο

αυτό

κι εμάς κι αυτήν θα μας ξεκάνει.





Βύρων Λεοντάρης 
(Εν γη αλμυρά, 1996)

5 σχόλια:

  1. να σου γράψω παρεούλα μου ένα μικρό του, που πολύ αγαπώ;

    -Σήκω, της δικαιοσύνης άγριο αγέρι,
    τα δεσμά, που μας σφίγγουν, τώρα σπάσ’ τα!
    Όχι ως το κόκαλο να φτάσει το μαχαίρι.
    Πριν απ’ το “Τετέλεσται” – ανάστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο κόσμος μετακόμισε στο απάνθρωπο
    βολεύτηκε σ’ αυτή την προσφυγιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι κι εμείς αδειάσαμε
    και μας ψέκασαν με αναισθητικό
    έτσι που αποξενωθήκαμε απ’ τον πόνο
    - αυτό δα είναι κι αν είναι αποξένωση...

    Αυτό κι αν είναι το χειρότερο!

    Τα θαλασσινά μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή