Καλωσορίζουμε τον Θεοχάρη στη συντροφιά μας!...
Είναι μια μέρα, που τελειώνει,
πριν να προλάβει καν ν’ αρχίσει.
Μια φωτιά, που δε θ’ ανάψει
αφού κάποιος θα τη σβήσει.
Είναι μια λύρα, που δεν παίζει,
μια νότα, που δεν τραγουδιέται,
μια σιωπή, που σου μιλάει
και μια μνήμη, που ξεχνιέται.
Είμαι εγώ, που θα καπνίσει,
που τα βράδια δεν κοιμάται,
που τα πίνει να ξεχάσει,
μα, που πιότερο θυμάται.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου