Παπαρούνα

Ωδή στο κόκκινο λουλούδι...


Ένα λουλούδι φύτρωσε μες’ στον ορυμαγδό
το χρώμα του ήταν άλικο , κόκκινο , πορφυρό
μπροστά ήταν σε μάχες μυθικές και αιώνιους πολέμους
το όνομα του μυστικό , μαγεύει εμάς τους έρμους

Ανθίζει μέσα στους αγρούς , άλλα και δίπλα στους σταυρούς
παρέα κάνει στους νεκρούς , μα και σε μας τους ζωντανούς
της Δήμητρας ήταν το ιερό φυτό του ύπνου και του άδη
βελούδινη είναι κι απαλή σαν του μωρού το χάδι

Αυτή τις σταγόνες , μάζεψε από το αίμα του Χριστού
γι ’ αυτό κι οι πιστοί δεν την ξεχνούν τη μέρα του μαγιού
συμβολίζει την αναγέννηση , το πάθος , την ελπίδα
μα και όλους αυτούς που πέθαναν για μια νέα πατρίδα

Ευαίσθητη την είπαν , ταπεινή , συνάμα όμως και σκληρή
γιατί αντέχει τη βροχή , τη μπόρα , το χαλάζι
κι αυτός ο Ήλιος σαν την κοιτάζει , απορεί
πως έχει τέτοια αντοχή και τίποτα δεν την σκιάζει


Aντώνης Μινάρδος
Από τη συλλογή «Φεύγω μακριά» (Ποιήματα 1995-2005)