Tα πανάρχαια πάθη κράτησε τα σφικτά...
Στης ψυχής μου το χαμένο αιώνα
ταξιδεύω με ήχους και με μάτια κλειστά
κι αν σε βρω αγκαλιά Δυσδαιμόνα
τα πανάρχαια πάθη κράτησε τα σφικτά
Η πορφύρα στο βαμμένο σεντόνι
θα αλλάξει το χρώμα στου καιρού τις σκιές
σα χρησμός που το χθες ματαιώνει
και αφήνει στην αντίπερα όχθη πληγές
Γιάννα Ηλιοπούλου
Πρόκειται για μια καινούργια πολύ αξιόλογη στιχουργό μάλλον. Μπράβο, εύχομαι να δούμε και άλλα τέτοια ποιήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή