Συνένοχοι στη θλίψη

Θα ζητιανεύω απ’ τις μοίρες μου τον θάνατο σαν θα φλερτάρω την ζωή μου τη λαθραία....

 

Ταξιδευτής στης ομορφιάς σου το στερέωμα

Της μοναξιάς μου γητευτής και γυρολόγος

κρατάω πάντα της ψυχής μου το δικαίωμα

να σ’ αγαπάω μια ζωή και να’ μαι μόνος

Σημαδεμένος απ’ της νιότης μου το τίμημα

γυρεύω πάνω στην αυγή μία ελπίδα

Παίζω και χάνω τη στιγμή μου σ’ ένα στοίχημα

και πάλι πέφτω στων ματιών σου την παγίδα

Γέρικα όνειρα στο σώμα μου κουρνιάζουνε

Μια συντροφιά βαλσαμωμένης ευτυχίας

Άλλο ένα βράδυ τα φεγγάρια μου ουρλιάζουνε

γιατί χαρίζουνε το φως χωρίς αιτία

Μέσα σε χάρτινους ανθρώπους και συνθήματα

κρύβεις με ζήλο το αβάσταχτο κενό σου

Μαρμαρωμένη από κάλπικα αισθήματα

ψάχνεις στο τίποτα να βρεις τον άνθρωπό σου

Κι έτσι βαδίζω σε ένα δρόμο που είναι αδιάβατος

στον ίδιο δρόμο που γυρέψαμε παρέα

Θα ζητιανεύω απ’ τις μοίρες μου τον θάνατο

σαν θα φλερτάρω την ζωή μου τη λαθραία....

Γιώργος Δημακάκος