Μόνοι

Μόνο η νύχτα μπορεί, μας ενώνει...

 

Σταματημένα εδώ τα ρολόγια

κι ένας μάγος καθρέφτης μου δείχνει

τ’ αποτυπώματα σου τα γράμματα σου στα άδυτα σου με ρίχνει.

 

Κι αν η μέρα πετά στις ψυχές ένα φως

μόνο η νύχτα μπορεί, μας ενώνει

περνάει κόσμος και κόσμος από τη ζωή

μόνοι βαδίζουμε μόνοι.

Στο τέλος βαδίζουμε μόνοι.

 

Με την παλάμη μου βγάζω τη σκόνη

που έχει απλωθεί στο τραπέζι

τα αρχικά μας εδώ χαραγμένα

κι ένα τραγούδι να παίζει.

 

Κι αν η μέρα πετά στις ψυχές ένα φως

μόνο η νύχτα μπορεί, μας ενώνει

περνάει κόσμος και κόσμος από τη ζωή

μόνοι βαδίζουμε μόνοι.

Στο τέλος βαδίζουμε μόνοι.

 

 Πόπη Κλειδαρά