Ένα ποίημα αφιερωμένο στην Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Και στις καθαρίστριες που επιμένουν να μας βγάζουν ασπροπρόσωπους!...



Τόση ελπίδα στα μάτια σου
λάμπουν
άλλων θα είχαν μίσος.
Τόσο ανάλαφρα τα βήματά σου
χοροπηδήματα
άλλων θα ήταν ασήκωτα.
Τόση δύναμη στην παλάμη σου
σταθερή
άλλων θα έτρεμε.
Τόσο γέλιο από το στόμα σου
ανατριχιάζει
άλλοι θα έκλαιγαν.
Τόσο δυνατή να οδηγήσεις
να βρω το κουράγιο να σ’ ακολουθήσω
άλλοι θα είχαν ξαπλώσει στον τάφο τους.
Κι εγώ πρέπει να σηκωθώ από τον δικό μου.

Χρίστος Μαβόγλου