Veni,vidi,vici

Και το ομοίωμα σου άρχισε να λιώνει, σταγόνα, σταγόνα απάνω στο χιονι...

Διεσχισα το Ρουβικώνα στη καρδια του Χειμώνα,

Και προτου να βγει η Αυγη ημουνα ηδη εκει,

Που κανει παντα κρυο, στις χωρες των Βορειων,

Μα αντι για τη πεδιαδα βρεθηκα σε χαραδρα,

Τοπίο έρημο  και στη μεση ομοιωμα σου κερινο,

Φυλαχτα στα πόδια σου και δωρα, που αφηνουν οι ιθαγενεις από την ενδοχωρα,

Για να σε εξευμενισουν, το κακο που τους εφερες να ξορκισουν...

Στο χιονι γονατισα και σε κοιταξα στα ματια, ομορφα μα κερινα, βαμμενα μαυρα,

Και τοτε σκεφτηκα την Ελενη, που παλικαρια πεθαιναν ενω καμαρωνε κολακευμενη,

Και τοτε θυμηθηκα τους τρόπους σου και πως παντα παιζεις με τους όρους σου,

Και τοτε θυμηθηκα οτι εσυ το προκαλεσες, και εγω σε ακολουθησα, μα ξαφνικα μετανοιωσες,

Και τοτε καταλαβα οτι χαριζεις τα φιλια σου σε όλους, αγγέλους και διαβόλους,

Kαι εικόνα μου ηρθε από την Πυλη της Πόλης, “Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν”

Και τα ψεμματα που ελεγες με ευκολία, Θεε μου, με ποση ευκολία...

Διψω για να σε εκδικηθω, μα δυναμη δε μαζευω, ακομα σ΄αγαπω,

Οχι, εγω δε μπορω να σου κανω κακό, δεν εχω γεννηθει γι΄αυτο το σκοπό,

Στους Θεους που πιστευω σε αφηνω, ποιος ειμαι εγω που θα σε κρινω...

Και όπως στους ώμους μου τυλιξα το παλιο μου παλτό και βηματα ξεκινησα για το γυρισμο,

Μετα από χιλιαδες χρόνια φάνηκε στα συννεφα φως, Ολολαμπρος ο Ηλιος, πυρφορος ο Ουρανός,

Και το ομοιωμα σου αρχισε να λιωνει, σταγόνα, σταγόνα απανω στο χιονι,

Veni,vidi,vici,  επιστρεφω στη Ρωμη

Κωνσταντίνος Βένδρας