Χωρίς λόγια

Έτσι κι αλλιώς, με τα λόγια δεν τα 'χουμε καταφέρει και πολύ καλά ως τώρα...  

 Ευτυχώς, δεν έχει πολύ κόσμο. Από το Σεπτέμβρη που ξεκίνησα τις σπουδές μου στο ΑΠΘ, έχω κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη τουλάχιστον 6 φορές πήγαιν' έλα και συνήθως το τρένο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Δε με πειράζει τόσο ο κόσμος, αλλά δεν αντέχω τη δυσωδία. “Ανθρωπίλα” τη λέω. Και δεν την αντέχω. Το κακό είναι ότι το υποκείμενο σπάνια αντιλαμβάνεται την οσμή που αναδύει. Είναι δική του, την έχει συνηθίσει και δεν ενοχλείται. Ωστόσο, είναι σε θέση να μυρίσει και να σχολιάσει τη μυρωδιά κάποιου άλλου κι αυτό είναι το πιο εξοργιστικό. Από την άλλη, μπορεί να είμαι απλώς ιδιότροπη, αφού ακόμα και τ'αρώματα μ' ενοχλούν. Ειδικά τα βαριά. Φθηνές απομιμήσεις σε λαιμούς κρεμασμένους στην ανάμνηση μιας νιότης που έχει περάσει προ πολλού. Αν δε μου προκαλούσαν αναγούλα, θα λυπόμουν αυτούς τους λαιμούς κι αυτό που στηρίζουν. Κι αυτό που τους στηρίζει.

            Θα προτιμούσα να τυλίξω μια θηλειά στο δικό μου, πριν φτάσει σ' αυτήν την κατάσταση. Ίσως γι' αυτό να μην αντέχω στη θέα τους. Μου υπενθυμίζουν ποσο αδυσώπητος είναι ο χρόνος πάνω στο σώμα. Κι εγώ είμαι μόνο 18 χρονών! Μου είναι τόσο μακρινά τα γηρατειά κι αυτές οι διαδρομές με το τρένο με φέρνουν αναγκαστικά σ' επαφή με κάτι που δε θα επέλεγα ποτέ να σκεφτώ, να φανταστώ, ν' αποδεχτώ για τον εαυτό μου και το μέλλον μου. Με κάτι που, λογικά, κανείς δε θα επέλεγε να βιώσει, αν μπορούσε.

            Ωστόσο, όταν δεν έχει πολύ κόσμο, όταν αναπνέω ελεύθερα μέσα στο τρένο, όπως σήμερα, μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Από μακριά. Όσο μακριά δηλαδή σου επιτρέπουν τα μεγέθη ενός βαγονιού. Απέναντί μου σήμερα κάθεται ένας νέος άντρας, αρκετά μεγαλύτερός μου. Δε θα έλεγα πως είναι όμορφος, ούτε άσχημος. Ούτε κοντός, ούτε ψηλός. Ντύσιμο καθημερινό, τίποτε ιδιαίτερο. Όμως από τη στιγμή που ήρθε και κάθισε με κέρδισε η μυρωδιά του. Σαπουνάκι. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που μοσχοβολούν καθαριότητα, χωρίς επιτηδευμένα αρώματα.

            Με πήρε είδηση ότι τον σχολιάζω σιωπηλά και με κοιτάει κι εκείνος. Ας διαβάσω λίγο να περάσει η ώρα. Μη νομίζει κιόλας ότι ψήνομαι για κουβέντα. Σπάνια συναντάω ενδιαφέροντες τύπους στις διαδρομές μου. Και βαριέμαι. Κι οι ώρες είναι πολλές. Και το τρένο δε σου δίνει πολλές διεξόδους. Κι εντάξει, παραδέχομαι ότι δεν τους κόβω τον αέρα απ' την αρχή, αλλά αυτό το φαινόμενο με τους ανθρώπους που σε συναντάνε για πρώτη φορά, που δε θα σε ξανασυναντήσουν ποτέ και που, παρ' όλ' αυτά, σου αραδιάζουν όλα τα οικογενειακά, επαγγελματικά, περιουσιακά, πολιτικά και άλλα άχρηστα στοιχεία της ζωής τους, χωρίς ν' ακούνε λέξη από σένα, δεν το έχω εξηγήσει ακόμα. Και την πατάω συνέχεια!

            Οι φίλες μου λένε ότι μου συμβαίνει επειδή είμαι όμορφη. Πολύ όμορφη, λένε. Εγώ δεν τις πιστεύω. Τελευταία έχω βάλει 2-3 κιλά, η μύτη μου είναι ελαφρώς στραβή, έχω φακίδες και τα μάτια μου είναι πολύ μεγάλα. Θυμάμαι το θείο μου, απ'όταν ήμουνα μικρή, να με φωνάζει χαϊδευτικά “μυγάκι” κι αυθόρμητα χαμογελάω. Συνειδητοποιώ ότι ο άντρας απέναντί μου, με κοιτάει και χαμογελάει επίσης. Με νόημα. Σαν να μου λέει “δίκιο είχε ο θείος σου”. Προς στιγμή θυμώνω με το ενδεχόμενο να μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις μου ένας ξένος και να παρεμβάλει τις δικές του. Καθαρός παραλογισμός, αλλά φαίνεται να κατάλαβε τη δυσαρέσκειά μου κι άρχισε να κουνιέται νευρικά και να ξύνει το κεφάλι του. Σκέφτομαι ότι το να μπορώ να παρεμβάλω εγώ, τις δικές μου σκέψεις σ' ενός ξένου δεν είναι τόσο άσχημο, όσο το αντίστροφο, και συνεχίζω να χαμογελάω, βλέποντάς τον να ιδρώνει και να ξεφυσάει υπό την πίεση του ενεργειακού μου πεδίου. Τελικά, βρίσκει καταφύγιο στο βιβλίο του.

            Έχω μια φίλη που ασχολείται με ενεργειακές θεραπείες, βουδιστική φιλοσοφία, ζεν και τέτοια κι όλο τσακωνόμαστε. Εκείνη ισχυρίζεται ότι ο νους είναι ένας κι ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να επικοινωνούν σ' ένα άλλο επίπεδο, χωρίς τα εργαλεία του σώματος. Μάτια, αυτιά, στόμα, χέρια, όλα άχρηστα μας είναι, λέει. Κι επιπλέον κάνουν την επικοινωνία ψεύτικη κι ανεπαρκή. Τα θεωρώ πολύ χαζά όλ' αυτά. Εντούτοις, θα είχε πλάκα να συνέχιζε αυτό το σκηνικό με τον απέναντί μου, μόνο και μόνο για να 'χω να της λέω και να της πηγαίνω κόντρα. Ότι πειραματίστηκα με τη θεωρία της και βγήκε σκάρτη.

            Όπως και να'χει, ήρθε η ώρα να τα μαζέψω. Φτάσαμε. Κατεβαίνοντας, ξανακοιτάω το συνταξιδιώτη μου. Έχει όμορφα μάτια. Κρίμα... Θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε την επικοινωνία, χωρίς τη βοήθεια της γλώσσας... Σαν πείραμα. Για τη φίλη μου. Για μένα. Για 'κείνον. Έτσι κι αλλιώς, με τα λόγια δεν τα 'χουμε καταφέρει και πολύ καλά ως τώρα...

Κέρατο