Σκληρές αλήθειες τα παιδιά, μας ρίχνουν τώρα και μεις φωνάζουμε, τα τζάμια να μην σπάνε...
Τίποτα στη ζωή, δεν είναι δεδομένο
κοίταξε γύρω σου, τον κόσμο πως αλλάζει
από Παράδεισος με Κόλαση πως μοιάζει
πορεία στα τυφλά, που λέμε πεπρωμένο.
Όσο η γη ακούραστη γυρίζει
αλήθειες να ζητάς , αυτό μόνο αξίζει.
Σκληρές αλήθειες τα παιδιά, μας ρίχνουν τώρα
και μεις φωνάζουμε, τα τζάμια να μην σπάνε
πολλά τα λάθη μας, πληγές είναι πονάνε
το μέλλον παρασύρθηκε, στη πρώτη μπόρα.
Την τύχη μας, στα χέρια μας κρατάμε
πρέπει ν αλλάξουμε, ότι δεν αγαπάμε.
Το ροζιασμένο χέρι μου, κράτα το σφιχτά
βλέπω τη θύελλα, όλο να μας ζυγώνει
χωρίς πορεία, ούτε ναύτη στο τιμόνι
σαλπάρουμε απόψε, μαζί για τ ανοιχτά…
Γιώργος Μακριδάκης
10.1.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου