Arthur Cravan

Οι τρυφερές μέρες σκαλίζουν στα δέρματα...


Στίχοι: Παντελής Θεοδωρίδης
Μουσική:Παντελής Θεοδωρίδης
Ερμηνεία: Regressverbot

 
Τα λευκά σου χταπόδια
γλυκά
σου τα φίλησα
20 χιλιάδες πόδια
κάτω από τη θάλασσα

και απ' το ταβάνι
τα χρυσαφένια σου αισθήματα
κρέμονταν ανύπαρκτα
κρέμονταν ανύπαρκτα

απόγευμα
νιώθουμε άβολα
σαν μάυρα περιστέρια
όταν τα στήθη σου διαγράφονται
σα χοντρομπιζέλια
σαν αστέρια

θέλαμε να κάνουμε μαζί
αυτό που κάνουν τα άγρια ζώα την άνοιξη

μα οι δίωρες νευρώσεις
οι πυρετοί
η ζωή
που είναι άδικη

ο παλμός μας αγάπη μου θα καταστραφεί
στην αλύγιστη πορεία των καιρών
θα κρύβουμε τα πρόσωπα στη λάσπη
όπως μυριάδες πρόγονοι αντικονφορμιστών
θάλαττα- θάλαττα φωνάζαμε μετά τη μάχη των νέων εραστών
θέλαμε να γίνουμε πυγμάχοι
βαρέων βαρών

θέλαμε να γίνουμε πυγμάχοι
σαν τον Αρθούρ Κραβάν
μα δεν προλάβαμε καν

Τζέκινς Χαν, Ντε Λ' Ίλ Αντάμ, Γκυ Ντε Μωπασάν
Αρθούρε Κραβάν, Αρθούρε Κραβάν

τι είναι τέλος πάντων αυτή η χώρα
της ανέραστης ομίχλης τα καλοκαίρια
η βρεφική μελαγχολία
οι τρυφερές μέρες σκαλίζουν στα δέρματα

τη δυστυχία

Αρθούρε Κραβάν πάρε με μαζί
να χαθούμε στην Αμερική
σαν νέοι άγιοι, σαν σκελετοί