Στην ησυχία της βραδιάς

Το ξεπεσμένο μου κορμί με τη χαμένη λάμψη, λύγισε πια κι απόκαμε...


Ήρθες στο νου μου ξαφνικά του παρελθόντος χάδι
τώρα που σβήνω - χάνομαι
γιατί ο ήλιος έγειρε και έφτασε το βράδυ.

Δεν έχω μέσα μου φωνή εσύ για να μ΄ακούσεις,
σβηστήκαν και τα δάκρυα
και εκείνα εκεί τα όνειρα δε θα τα ξανακούσεις.

Το ξεπεσμένο μου κορμί με τη χαμένη λάμψη
λύγισε πια κι απόκαμε
σαν το δεντρί που γέρασε κι έγειρε στη γη.

Απόψε θέλω μοναξιά κι ένα κερί να ανάβει
και στο ποτήρι με κρασί
ψάχνω για λίγη ζεστασιά, το κρύο να προλάβει.


Κώστας Πλασταράς