Η αγέρωχη

Στα απομεινάρια της χαράς ανθρώπου μόνου...


Στο ασάλευτο το σκούρο το σκοτάδι
στο αγέλαστο κι αμίλητο χλιαρό το χάδι
στο πέρασμα στο κέρασμα του χρόνου
στα απομεινάρια της χαράς ανθρώπου μόνου.

Σε βλέπω απέναντι αγέρωχη
σε βλέπω και διακρίνω μια υπέροχη
μπροστά μου στέκεις νιωθεις ενοχή
καταλύτης στη ζωή μου ηρθε η βροχή.

Εσύ μου έλαχες δεν σε χωράει το ψέμα
σ' έχω μέσα στο μυαλό εικόνα μου στο βλέμμα
εσύ μου βρέθηκες κι αυτό είναι ένα θέμα
περπάτησα λαχτάρησα χωρίς εσένα.

Στο βραδινό που αθόρυβα στη νύχτα παραδίνει
στο πρωινό η γεύση σου που ξάστερη έχει μείνει
μπροστά μου στέκεις και σου φορώ το στέμμα
η μοναδική η απέραντη κι αυτό δεν είναι ψέμα.


Τίμος Λιακόπουλος