Η φωτογραφία (Αναδημοσίευση)

Σήμερα, Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016 και ώρα 19.30 ο συγγραφέας Κώστας Μαυρακάκης θα βρίσκεται στο Public Συντάγματος για να παρουσιάσει το βιβλίο του “Ο κόσμος με καλωσορίζει” που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Κέδρος.
 

Λένε πως μια φωτογραφία αποκαλύπτει τη μισή αλήθεια. Αν αυτό ισχύει, η φωτογραφία που κρατούσε στα χέρια της η Τζένη αποκάλυπτε τη μισή της μισής αλήθειας.

Η φωτογραφία ήταν τραβηγμένη σε κάποιο κοσμικό πάρτι, τον πρώτο καιρό της σχέσης της με τον Παύλο. Ο Παύλος ήταν κανονικά εκεί στη θέση που η Τζένη τον θυμόταν, ποζάροντας χαμογελαστός και ανέφελος, όπως άλλωστε έδειχνε πάντοτε να είναι. Η ίδια όμως έλειπε και στο κενό που άφηνε η απουσία της, φαινόταν τώρα καθαρότερα ένα ζευγάρι αγνώστων να χαριεντίζεται στο βάθος. Ήταν λες και κάποιος την είχε αφαιρέσει χειρουργικά από το κάδρο.

Περίπου με τον ίδιο τρόπο είχε βγει και από τη ζωή του Παύλου. Τον πρώτο καιρό του χωρισμού τους ήταν σαν να έχουν σπάσει όλα τα προστατευτικά φράγματα και το νερό να έχει σαρώσει τα πάντα. Πρόσωπα και πράγματα. Σχεδόν τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο. Και όταν το νερό υποχώρησε, η Τζένη βγήκε από την κρυψώνα της για να αντικρίσει το καινούργιο τοπίο.

Τελικά, συλλογιζόταν, ενώ βάδιζε νωχελικά στους υγρούς ακόμα δρόμους, πως είχε βιώσει πιο έντονα το χωρισμό παρά τη σχέση τους. Και όσο κι αν επιθυμούσε κάποιος να της δώσει το χρόνο που δεν είχε ζήσει με τον τρόπο που ήθελε, ήξερε πως αυτό δεν γινόταν. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μαζέψει τα κομμάτια της και να προχωρήσει προς το άγνωστο.

«Αύριο είναι μια καινούργια μέρα», μονολογούσε σαν νέα Σκάρλετ Ο’ Χάρα, μα δεν έπειθε ούτε τον εαυτό της. Το αύριο θα είναι μία από τα ίδια. Ίδια θλίψη, ίδια ανία, ίδια μόνιμη αίσθηση ανικανοποίητου. Και το αύριο θα είναι ίδιο και απαράλλακτο αέναα. Μέχρι το τέλος των ημερών της και ακόμα παραπέρα. Μέχρις ότου θα έχει σβηστεί κάθε ίχνος της από τη Γη. Κάθε ένδειξη πως κάποτε υπήρξε και έδρασε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Αυτές τις μαύρες σκέψεις έκανε, περπατώντας ασταμάτητα στους μονίμως βρεγμένους δρόμους. Ήταν σαν τα δάκρυα, που δεν είχε ρίξει, να έχουν ποτίσει τους δρόμους μέχρι το μεδούλι τους.

Είχε μπει πολλές φορές στον πειρασμό να τον πάρει τηλέφωνο. Αλλά είχε αντισταθεί σθεναρά. Τι νόημα θα είχε άλλωστε; Η σχέση τους είχε τελειώσει οριστικά και τίποτα δεν μπορούσε να την αναστήσει. Ούτε σε αυτόν, ούτε σε κανέναν άλλο πλανήτη του γαλαξία.


Απόσπασμα από το διήγημα ' Η φωτογραφία'
Κώστας Μαυρακάκης - Ο κόσμος με καλωσορίζει, εκδ. Κέδρος ( Ιούλιος 2016)