Νοσταλγίες

Ένα φύλλο έπεσε, το καλοκαίρι φεύγει, παίρνει μαζί χαμόγελα, έτσι ήτανε γραφτό...

 

Η μοναξιά σαν τη βροχή στη θάλασσα γεννιέται,

λικνίζεται στα κύματα, τα βράχια προσπερνά

και με τον ήλιο το λαμπρό στα σύννεφα ανεβαίνει.

μα όταν ξαναεπανέρχεται μαζί με μελωδήματα

όλης της πόλης τα στενά νεράκι τα κερνά,

στα χόρτα μα και στα φυτά τη δίψα αποσβένει.

Κι όταν εσύ που με κοιτάς σαν αύρα πελαγίσια

τα λόγια τούτη τη στιγμή είναι λόγια περίσσεια

κοίτα ετούτη η στιγμή που πορφυρίζει ο ήλιος

και ρούφηξε το άρωμα που δίνει ο Απρίλιος.

Αγιόκλημα και γιασεμί μαζί μετράνε τ΄ άστρα

μα τα μαχαίρια κόβουνε αδύναμες καρδιές

σαν ηλιαχτίδες που πληγούν φτωχά αγριολούλουδα,

τι κι αν προστατεύονται στα μεστωμένα κάστρα

τις κρύες ανοιξιάτικες εκείνες τις βραδιές

ο ήλιος σαν πιο δυνατός τα κάνει νεκρολούλουδα.

Ένα φύλλο έπεσε, το καλοκαίρι φεύγει,

παίρνει μαζί χαμόγελα, έτσι ήτανε γραφτό,

τι κι αν το κάθε όνειρο κι αυτό ζωή γυρεύει

ένα φύλλο έπεσε, ποιος νοιάζεται γιαυτό.!

Κώστας Πλασταράς