Ερημονήσι

 Η μόνη χώρα είναι αυτή που γνώρισα ποτέ...

 

Στο ερημονήσι ασάλευτα κυλούν οι εποχές

σε μονοπάτια δύσβατα και χέρσες περιοχές

σε ανεξιχνίαστα φιόρδ κι απόκρημνες ακτές

σε δάση αφιλόξενα και απάτητες κορυφές,

κρατήρες ηφαιστειακούς, χαράδρες και ρωγμές

και ολονυχτίς να ακούγονται θηρίων ιαχές

μέσα από κρύπτες άβατες και σκοτεινές σπηλιές

σαν κύματα ήχου ορατά σε νύμφες και θεές.

Λευκά πουλιά αναπαύονται στων δέντρων τις κορφές

και ουράνια τόξα σκοτεινά κυκλώνουν τις θωριές

των αστεριών που άγρυπνα διαγράφουνε τροχιές

με διάφανες κι απατηλές του ονείρου αναλαμπές.

Πύρινοι ανεμοστρόβιλοι οι χίμαιρες του χθες

που αναζωπυρώνονται στων δράκων τις φωτιές

στριφογυρνάνε στις πυκνές του ύπνου φυλλωσιές

κι αγκομαχώντας χάνονται στης νύχτας τις σκιές.

Η αυγή δεν καθρεφτίζεται σε θάλασσες βαθιές

κι η δύση δεν βυθίζεται σε φωτεινές ακτές.

“Καράβι δεν περνά από δω, πώς να φύγω;” μου λες

“Η μόνη χώρα είναι αυτή που γνώρισα ποτέ.”

Βασιλική Δραγούνη