Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Πέρασε ο καιρός
Τράβηξε πίσω τα μαλλιά σου
θέλω στο πρόσωπο να δω.
Πώς μου θυμίζει η αλογουρά σου
εκείνο τον παλιό καιρό.
Ήταν τα δέντρα ανηφόρες,
η νίκη μας η κορυφή.
Οι ρόδες μας στις κατηφόρες,
Και το ποδόσφαιρο γιορτή.
Άσπρες αυλές παραδεισένιες.
Φωνές τραγούδια λαϊκά.
Κρυφτο-φυλούσανε οι έγνοιες
και κυνηγούσαν την χαρά.
Πως ξεκινούσε το παιχνίδι
μες απ’ την ίδια τη ζωή.
Που είναι που είναι το δαχτυλίδι
ψάξε-ψάξε ποιος θα το βρει.
Σήκω στα πόδια σου, περπάτα
μες το παιχνίδι είναι τα νιάτα.
Πόσες ζωές μπορεί να ζούσες
εκεί που κάποτε πατούσες.
Ελένη Κουσιωρή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Παντα περνά ο καιρός ...
ΑπάντησηΔιαγραφήμα πάντα έρχονται νέοι καιροί κεριά ν'αναψουν στα σκοταδια μας...
Τα φιλιά μου... κερακια αναμμενα...
O ηλιος το βασιλεμα σ'ακουμπησε στα χειλη και πηρε ο ουρανος φωτια και κεντησε το δειλι!! Καλημερα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα ζούμε τον πρώτο μας έρωτα μέσα από τα μάτια των παιδιών μας.. Δεν είναι και λίγο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μετερίζι της ανθρωπιάς
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τσι τιμής το χρέος
εκειά θα στέκω ν'απαντώ
κι ας είμαι ο τελευταίος
Γεια σου Μαρία μου με τις ομορφιές σου..
ΑπάντησηΔιαγραφή