Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Βορεινή πύλη


Η θητεία τούτη δε θα τέλειωνε ποτέ...



'Ισως από την πρώτη μέρα να μην το 'ξερες
πως η θητεία τούτη δε θα τέλειωνε ποτέ.
Το δέχτηκες, όταν στα μαύρα χρόνια απάνω,
φάνηκε καθαρά πως άλλα, πιο μαύρα, θα σωριάζονταν.
Αυτό το ελάχιστο φλούδι της ζωής σου που συνεχώς μεταβαλόταν
ανάμεσα σ' εξωτερικές πιέσεις κι αντίδραση προσωπική,
είχε αποχτήσει πια κάποια συνείδηση, και διάλεγε.
'Ετσι κι αν άλλαζες τοποθεσίες, περιβολή και ιδιότητες,
κι αν γύρναγε ασταμάτητα ο τροχός προσώπων που βουλιάζαν
σε σκιές, σκιών που λευτερώνονταν σε πρόσωπα,
πάντα σε κάποια πύλη βορεινή ξαγρύπναγες σκοπός
ενάντια στο θάνατο με τ' όρθιο τρίχωμα που ορμούσε απ' έξω
στον άθλιο θάνατο που ξεπετιόταν από μέσα μας
στο θάνατο τον πιο πικρό που λούφαζε στις καρδιές κάποιων συντρόφων,
εκεί και συ ένας φαντάρος όμοιος με τους άλλους.
Μόνο
που αντί για κάνα ξεροκόμματο, άλεθες μες στα δόντια
σκόρπιους στίχους, μην τύχει και λίγο ξεχαστείς
μην τύχει μια στιγμή και σε νικήσει ο φόβος, η κούραση, ο ύπνος,
μέσα στις ανελέητες ώρες της νυχτερινής σου βάρδιας.


Τίτος Πατρίκιος
Από την ενότητα "Χρόνια της πέτρας"

2 σχόλια:

  1. Καταπληκτικό απόσπασμα! Διαβάζοντάς το ήρθαν στο μυαλό μου άλλες εποχές. Ταξίδεψα πολλά χρόνια πίσω τότε που ήμουν κι εγώ φαντάρος! Πόσες φορές στην σκοπιά όταν κάναμε το γερμανικό νούμερο δεν σιγοψιθυρίζαμε στιχάκια για να διώξουμε την κούραση και τον ύπνο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Σάββα.

      Αυτή είναι η Δύναμη της ποίησης! Νικάει ακόμη και τον παραλογισμό του στρατού!

      Διαγραφή