ΘΕΙΟ ΛΑΘΟΣ

Γολγοθάς κι ανεβαίνω...

 

Σαν το αίμα μου, τρέχεις,

φως, φιτίλι δεν έχεις,

λυχνάρι μου,

κάποιος πλένει τα χέρια,

σβήσαν όλα τ` αστέρια,

φεγγάρι μου.

Δυο αργύρια και κάτι,

δρόμος, πέτρα, κρεββάτι,

μ` αρνήθηκαν.

Τα ιμάτια λίγα,

στο παζάρι τα πήγα,

πουλήθηκαν.

Η χλαμύδα, το στέμμα,

το αιώνιο ψέμα,

δικάζουνε.

Παρά μία σαράντα,

οι πληγές μου για πάντα

μ` αλλάζουνε.

Ο σταυρός μου στους ώμους,

στων ανθρώπων τους νόμους

δεν στάθηκα.

Γολγοθάς κι ανεβαίνω,

μοναχός να πηγαίνω,

κουράστηκα.

Τελευταίο ταξίδι,

η χολή και το ξύδι,

στα χείλη μου.

Απ` αγκάθια στεφάνι,

στην καρδιά τρύπες κάνει,

Απρίλη μου.

Σα λεκέ σε χιτώνα,

δάκρυ, αίμα σταγόνα,

παγίδεψα.

Σε μια πέτρα κλεισμένος,

για  τον κόσμο σας ξένος,

ταξίδεψα.

Μες το «θείο» μου λάθος,

της ζωής μου το πάθος

παράσταση.

Μία σκέψη κρατάω

κι αν θα `ρθει δεν ρωτάω,

Ανάσταση.

Μεταξία Δρογώση