Η εικόνα είναι δανεισμένη από το Ιστολόγιο του Vagnes ΦωτοΠοιήματα:
http://fotopoiimata.blogspot.com/
Ό, τι θυμάμαι, λες κι είναι ξένο
Ένα εμείς και μια σιωπή, αγαλματένια
Ό, τι μου λείπει, είναι και πάλι
Η λευκή σου ανάσα στο δίπλα προσκεφάλι
Αγάπησέ με
Να μ αγαπήσω…
Ρεφραίν
Να ενώνουν γη και ουρανός
Στα χέρια σου εντός
Να πλάθουνε τον κόσμο απ την αρχή στα ξαφνικά
Αγάπη και σιωπή
Δεν ήτανε εχθροί
Κι εσύ όλο λες, το ένα στο άλλο πως χρωστά
Έχω μισήσει, ό, τι σε παίρνει
Κι ό, τι σε φέρνει, το μισώ πια παραπάνω
Αυτό που μένει, μα τι μου μένει
Γκρίζο δωμάτιο, φωνή μου νικημένη
Αγάπησέ με
Να μ αγαπήσω…
Ρεφραίν
Ν ανάβουν γη και ουρανός
Και να ναι ο Θεός
Παρών, σαν με γεννάς κάθε φορά στα σκοτεινά
Να πέφτουν οι ζωές
Στα χέρια σου μισές
Τέτοια βροχή δεν θα χει ο κόσμος δει ποτέ ξανά
Και να ναι ορφανός
Αυτός ο κεραυνός
Που τόσο καιρό μακριά μου σε κρατά …
Αγγελική
Είμαι σπασμένα κομμάτια ενός θωλού καθρέφτη που ράβει το γυαλί του με Αλυσίδες Σκέψεων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι αΣυναρμολόγητη Φωνή τραγουδιού που ενοποιείται από σκοινιά ανάσας μιαςΕκτέλεσης μέσα στο πεντάγραμμο της Μοναξιας...
Αγαπησε με
να μ'αγαπήσω...
Ολόκληρη να υπάρξω μέσα σου,
στα τραγούδια,
στον απόηχο της Ζωής.....
φιλί......
Αγγελικη για εσενα προσωπικα πιστευω οτι ειναι αδυνατο για καποιον που σε εχει γνωρισει να μην σ εχει αγαπησει...Κουκας Γιωργος.
ΑπάντησηΔιαγραφήReflection: πολύ όμορφες σκέψεις και εικόνες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργο: θα με κάνεις να...κοκκινήσω...! Σ ευχαριστώ... ;)
μπράβο στην Αγγελική!
ΑπάντησηΔιαγραφήμεστό το ποίημα της!
Όσο περνάει ο καιρός ομορφαίνεις Αγγελική μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτιχουργικώς ομιλώντας..
Σ' ευχαριστούμε :-)