Συγγνώμη

Δεν ήμουνα λιμάνι, μα αγάπη που γεννά...
 

Δυο λόγια πέτρινα απομείνανε στα χείλη
τα παίρνει η νύχτα σου με κόκκινο μαντήλι...
Θα 'θελα να 'μουν μια βροχή από αστέρια
να την σκορπάνε όπου χαθούν τα δυο σου χέρια

Και όπως φεύγεις και ζητάς μια λέξη μόνο
την ενοχή μου ανασαίνεις οξυγόνο...
Μπροστά σου, τώρα, που ανεμίζουνε οι δρόμοι
για τα διόδια σου αφήνω μια συγγνώμη

Συγγνώμη 
για όλα τα λάθη που 'χω κάνει
δεν ήμουνα λιμάνι
μα αγάπη που γεννά...

Συγγνώμη 
για όλα αυτά που σου 'χω δώσει
κι είχαν αλήθεια τόση
που ακόμα μας πονά

Απ' το Θεό, το γέλιο Tου και το παιχνίδι
τώρα απόμεινε χλωμό ένα στασίδι
και τα παράφορα του κόσμου ό,τι είχε ενώσει
μια προσευχή για Ανάσταση που έχει παγώσει

Μου λεν 'τελειώσαμε' τα χείλη που με ζούσαν
κι εγώ που κάποτε οι χαρές δεν με χωρούσαν
πεινώ στο σώμα σου ροδόνερο κι αγκάθι
ζητάω συγγνώμη και διψώ τα ίδια λάθη


Άντα Μίχου - Παπαστέ