Χρόνος 2

Φίλε μας χρόνε, πώς δαμάζεις πάθη που ήτανε θεριά;

 

Χρόνε εχθρέ, που μας πεθαίνεις,

χρόνε εχθρέ, που μας γερνάς,

που τους ανθρώπους ξεσκεπάζεις,

που τη νεότητα ξεχνάς.

Χρόνε που τρέχεις δίχως στάση,

δεν ξέρεις πλούσιους και φτωχούς,

μες στη φθορά σου κάθε δράση,

χάρη δεν κάνεις στους καλούς,

Φίλε μας χρόνε, πώς δαμάζεις

πάθη που ήτανε θεριά;

Φίλε μας χρόνε, πώς λιμάρεις

νύχια που ήτανε σπαθιά.

Άφιλε χρόνε, μνημοπνίχτη,

πώς ξεθωριάζεις τα παλιά,

όμορφες σχέσεις τις θαμπώνεις,

αγάπες ρίχνεις στην πυρά.

Εσύ  των πάντων καταλύτης,

του σύμπαντος ο βασιλεύς,

νέων αστέρων ο γεννήτωρ,

των παλαιών καταστροφεύς.

Χρόνε ανίκητε δυνάστη,

χρόνε αδίστακτε θεέ,

ακούραστε χαλασοχτίστη,

δεν ξέρεις τι θα πει ποτέ.

Άρης Άλμπης