ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

Χαριεντίστηκα λιγάκι, με τις φιλενάδες μου τις αδικίες - πανταχού παρούσες...


Κράτησα τα χέρια μου-
πολύ αίμα, βλέπεις.
Κι όλα αυτά
στις πολιτείες μας
που δεν γνώρισαν δράκους.
«Πότε κάποιος φιλάει κάτι;»
μάταια ρωτούσε το αγόρι
τρέχοντας κυνηγημένο.
Μια γειτόνισσα καιγόταν όλο το βράδυ
και πάλι την εσβήναν και ξανάρπαζε
στο τέλος ήρθε η γριά μάνα της
μπήκε σιωπηλή στα σκοτεινά
μετά, βρήκαν το θανατικό στραγγαλισμένο.
Συνηθίζουν οι μανάδες
το στραγγάλισμα πού και πού...
Εν σοφία θα πλάστηκαν, αυτοί οι μακελάρηδες.
Κράτησα τα χέρια μου-
ένοχα δεκάδων φόνων.
Πέρασα από την πόλη, στη «κεντρομόλο της ζώνη».
Είδα αυλές με κουλουράκια στα ταψιά
σαν στρατιωτάκια μολυβένια στα κουτιά τους
ή σαν στρατιώτες πετσοκομμένους στα μνήματά τους.
Χαριεντίστηκα λιγάκι, με τις φιλενάδες μου τις αδικίες
-πανταχού παρούσες.

Νίκος Κυριακίδης 
Aπό τη συλλογή  ''ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΓΟΝΑΤΑ'', εκδ. Ars Poetica, 2013